Philippines, I love you. But I’m tired.
This piece was originally written in Filipino. See the original piece written at the end.
Pilipinas, I know you are beautiful. I know you are filled with secrets that you wish to tell us. I know you are a joy to be with. You are constantly surrounded with parties and the food you serve is engrained to our culture and stories. I’m also well aware of how beautiful your music and how unique your culture is.
But, Pilipinas. I’m tired.
I’m tired of waking up at dawn and arriving home late at night because of the traffic we have to go to just to work. I am tired of hearing the words of our leaders, leaders that should have protected you, but instead is selling you to another country. They treat like you are a slut, a country that can be so easily cast aside and treated without care. I’m tired of our leaders who don’t care of the secrets you have, not protecting your mountains and water resources. I’m tired of the elders choosing not to listen to the cries of the youth.
Our national hero once said that the youth are the hope of the nation. But why won’t they listen to us? Why is it that the cries and demands of the youth — for the betterment of our nation — are treated and casted to the side by the people who should be listening to us?
Our national anthem sings of “to die to protect you.” But, why are they selling you to another country, as if you are a worthless person, being passed on to another country? Why won’t our leaders fight for you?
Pilipinas, I hear of how your people are perceived as smart and kind who take care of you. But why are they hurting each other? Just because one does not speak English well, they view him as uneducated. Just because he speaks Tagalog differently, they are laughed at and being made a joke to the whole nation. Just because the Igorot wear their clothes differently, they are being called out as “dirty, not knowing how to dress, and not suited to live in the city.” If the Filipinos really are kind, why are destroying the schools of the Lumad community — when a child’s only dream is to be able to study? Can we really call those who bomb schools and kill the innocent “kind?”
Pilipinas, you also told me that we should pride ourselves of our language. But, why do we show off people who are fluent in speaking English, Chinese, of other languages, but when it comes to speaking Tagalog, no words of praise are being uttered?
Pilipinas, your heroes taught us to always fight for our motherland, whether we are a leader or a slave in our lifetime. But why are they all turning blind and lying to each other, claiming that there is no problem in the Philippines, when corruption is running rampant all over the country?
Pilipinas. I know you are so easy to love. I know you have to a lot to give, but only if we love you right. But we are getting tired. We are getting tired of fighting for you when the government doesn’t even listen to our cries. We are tired of shouting and demanding for our rights, and knowing that at the end of the day, we are only screaming at the wind. We are tired of loving you right, as best as we can, but you also let people treat you as if you are not worth loving.
You can be so easy to love, Pilipinas.
But, we are tired.
Original piece:
Pilipinas, alam ko na ikaw ay maganda. Alam ko ikaw ay punong puno ng sikreto na nais mong ikwento sa amin. Alam ko din na ikaw ay napaka maligaya na tao. Mahilig ka sa mga piyesta, at masasarap ang mga pagkain na niluluto mo. Nalaman ko din na napakamalikhain ang mga musika mo at ang iyong kultura.
Pero, Pilipinas. Pagod na ako.
Pagod na ako sa kakagising ng madaling araw at umuuwi ng hating gabi dahil lang sa trapik na kailangan ko pagdaanan araw-araw tuwing nagtatrabaho na ako. Pagod na ako sa bawat salita na naririnig ko galing sa mga dapat na namumuno sayo ng mabuti, pero binebenta na tayo sa Tsina. Na parang ikaw ay isang puta na pwede lang itapon at ipamigay ng walang halaga. Pagod na ako sa mga pinuno ng walang pakialam sa katawan mong maganda at nag-iisa. Pagod na ako sa mga matatanda na ayaw makinig sa mesnsahe ng mga mas bata.
Sinabi ng pambansang bayani natin na kami mga kabataan ang pag asa ng bayan. Pero, bakit di nila kami pinapakinggan? Bakit lahat ng galit na nailalabas namin para sa kabubuti ng bansa ay binabalewala ng mga tao dapat na nakikinig sa amin?
Kanta ng pambansang awit na “ang mamatay ay dahil sayo.” Pero, bakit binibigay ka nila sa Tsina na parang ikaw ay isang tuta na pwede lamang ipamigay ng basta basta? Bakit hindi nila ikaw ipinaglaban?
Pilipinas, rinig ko na matatalino at mababait daw ang mga tao na nag aalaga sayo. Pero, bakit sinasaktan nila ang isa’t isa? Dahil lang hindi magaling mag Ingles ang isa, ay pinagsasabihan na siya ay bobo. Dahil lang nakakaiba ang pag salita ng Tagalog ang mga Bisaya, sila ay pinagtatawanan at ginagawang biro ng buong bayan. Dahil lang nakakaiba ang mga damit ng mga Igorot, sila ay sinisigawan na madudumi, mga hindi marunong mag bihis, at mga hindi bagay para mabuhay sa lungsod. Kung mababait talaga ang kapwa Pilipino, bakit nila sinasara ang mga eskwela sa Lumad, kung ang nag iisang pangarap lang ng mga kabataan doon ay maka aral? Mababait po ba ang mga tinatawag sa mga taong sinasabog ang paaralan at pinapatay ang mga inosente?
Pilipinas, sabi mo din na dapat tayo ay magyabang sa ating mga dayalekto. Pero, bakit ang pinagyayabang ng mga Pilipino ang mga tao magaling mag Ingles, mag salita ng Chinese, ng iba’t ibang wika, pero pagdating sa lengguwa ng Pilipino, ay wala silang papuri na nailalabas?
Pilipinas, ang turo ng mga bayani mo sa amin ay dapat parati ipaglaban ang Inang Bayan, kahit kami ay isang pinuno, o kahit kami ay alipin. Pero bakit lahat sila nag bubulagan at inaangkin na walang problema sa Pilipinas, na walang masamang intensyon ang Tsina, at walang trapik na nangyayari sa Pilipinas?
Pilipinas. Alam kong ikaw ay napakasarap mahalin. Alam ko na marami kang pwede ibigay sa amin kung minahal namin ikaw ng tama. Pero napapagod na kami. Napapagod na kami ipaglaban ka na hindi nakikinig ang gobyerno. Napapagod na kami sumigaw para sa aming mga karapatan, pero nalalaman sa huli na sumisigaw lamang kami sa hangin. Pagod na kami mahalin ka ng tama, pero pinapayagan mo parin sarili mo na mahalin ka ng iba ng parang taong walang kwenta.
Ang sarap mo sana mahalin, Pilipinas.
Pero, napapagod na kami.
